Het traject Passend Contact begon met een duidelijke vraag: hoe versterken we medewerkers van Juridische Zaken in het contact met burgers, ondernemers en advocaten? Gesprekken voeren die helder, zorgvuldig en menselijk zijn – dat was het vertrekpunt. Maar gaandeweg verschoof de focus. Want hoe voer je dat gesprek eigenlijk, als je zelf onder druk staat? Als er intern wrijving is, of als je merkt dat de echte ontmoeting uitblijft?

In meerdere trainingen – verspreid over de verschillende afdelingen van Juridische Zaken – ontstond die verschuiving vanzelf. We merkten het aan de vragen, de voorbeelden, de reflecties. Het ging niet meer alleen over extern contact. Het ging over communicatie in bredere zin. Over hoe je als professional het gesprek voert. Intern, extern – en vooral: met jezelf.

We startten elke sessie met een uitgebreide check-in. Even stilstaan. Deelnemers kwamen tijdens een volle werkdag, soms met enige weerstand of twijfel. Maar juist door die pauze ontstond ruimte. Voor lucht, herkenning, en vaak ook opluchting: “oh ja, dit is eigenlijk ook belangrijk.”

In het regietheater speelden we herkenbare rollen: een boze restauranthouder, een Groningse boer. De situaties waren soms overdreven, soms juist pijnlijk herkenbaar. Maar ze werkten. Als brug naar de praktijk, en als veilige manier om het te hebben over weerstand, communicatie en automatische reflexen. Daarna volgden de echte casussen – persoonlijk, soms kwetsbaar, altijd vanuit het perspectief van de deelnemer.

We gebruikten het interventiemodel, werkten met instrumentele en frustratie weerstand en sloten af met een open oefenmoment, waarin deelnemers hun eigen situatie konden onderzoeken. Geen trucjes, geen vaste aanpak. Maar zelf ontdekken wat werkt. Voor jezelf, voor je team, voor je werk.

Er was veel waardering voor het feit dat het niet alleen over ‘vaardigheden’ ging, maar ook over wie je zelf bent in het contact. Wat de vormen van weerstand bij jou opriepen en waar dat vandaan kwam. Dat persoonlijk leiderschap geen groot containerbegrip hoefde te zijn, maar juist zichtbaar werd in het kleine: durf je uit je patroon te stappen? Durf je even niets te zeggen? Durf je te checken wat de ander bedoelt?

We merkten dat de spanning afnam toen deelnemers elkaar op een andere laag ontmoetten – los van de inhoud. Juist door even niet te focussen op het ‘wat’, ontstond er echt contact. En dat maakte het makkelijker om daarna wél het inhoudelijke gesprek te voeren.
Dat was voor velen een helder inzicht: passend contact is geen zachte extra, maar een voorwaarde om goed over de inhoud te kunnen spreken. Dat is ook wat dit traject nu draagt: een stevige basis, waarin er ruimte is voor een vervolg in het nieuwe jaar. Een vervolg waarin we voortbouwen op wat er al ligt – niet als herhaling, maar als verdieping.