Vorige week woensdag 16 juni was het zover: de digitale try-out van de ‘Mantel der liefde’! Deze voorstelling over mantelzorg werd nu live uitgezonden via Zoom. Een sneakpreview voor een select clubje genodigden in aanloop naar de première bij diverse zorginstanties later deze zomer.

Het is even wennen, zo via Zoom. Ook voor Kees van Loenen, die de voorstelling al sinds 2013 speelt. Maar ook digitaal weet hij te raken en laat hij een diepe indruk achter op het publiek dat thuis op de bank naar hem kijkt. Zijn voordracht is dan ook losjes gebaseerd op zijn eigen ervaringen als mantelzorger voor zijn moeder met Alzheimer. Hij behandelt alle fases van deze ziekte en zijn eigen zoektocht binnen het loslaten, met een lach en een traan. Dat hij dit keer niet voor een volle zaal mensen staat, maar in plaats daarvan op een beeldscherm te zien is, doet weinig aan die ervaring af. Met zijn authenticiteit en mimiek komt het verhaal van Kees ook via dit medium binnen. Dit werd na afloop van de voorstelling onderstreept door het publiek: “Ik heb voortdurend het gevoel dat je het echt tegen mij hebt, dat je me aankijkt. En je hebt een mooie kop natuurlijk, je mimiek komt ontzettend over. Het was luisterend meemaken. Prachtige voorstelling.’’, aldus Ben de Lange.

Ik heb voortdurend het gevoel dat je het echt tegen mij hebt, dat je me aankijkt.

Tot tranen geroerd

Na de voorstelling is er dan ook een korte pauze waarin iedereen het even kan laten bezinken. Tijdens deze vijf minuten stroomt de chat van de Zoom al vol: mensen staan te popelen om hun enthousiasme en waardering te delen. Korte reacties als prachtig, ontroerend, tranen, mooi en herkenbaar volgen elkaar in een rap tempo op. En voor wie dat wil is er de mogelijkheid om nog deel te nemen aan een nagesprek, waarin ruimte is om eigen ervaringen te delen en in gesprek te gaan met Kees.

Dus je zou ook tegen jezelf kunnen zeggen: ik heb het zo geweldig gedaan.

Zeven gemiste oproepen

In het nagesprek komt naar voren dat de voorstelling naast meeslepend ook als humoristisch en herkenbaar werd ervaren. Voor sommige mensen kwam die herkenbaarheid erg dichtbij. Zo vertelde Pauline van Dijk dat haar moeder, die ook Alzheimer heeft, tijdens de voorstelling wel zes keer heeft gebeld. Prompt wanneer ze het zegt, gaat haar telefoon opnieuw. Ze lacht erom, maar voelt zich er ook schuldig over dat ze haar steeds wegdrukt. En schuldig dat ze haar moeder in een verzorgingstehuis heeft geplaatst. Kees luistert en breekt dan in. “Dat schuldgevoel, dat herken ik. Een mantelzorger van een dierbare krijgt altijd schuldgevoel. Altijd. Maar dat schuldgevoel maak jij zelf. Dus je zou ook tegen jezelf kunnen zeggen: ik heb het zo geweldig gedaan. Want je bent er wel voor haar. En dat schuldgevoel gun ik je niet. Want dat is niet terecht, dat is écht niet terecht. Je voelt je schuldig, maar je bent het niet.”

Ik kan nu beter begrijpen waarom een mantelzorger voor iets kiest.

De andere kant

Het is een van de vele mooie momenten die ontstaan bij het intieme nagesprek. Maar naast de herkenning bij (oud-)mantelzorgers is er ook de waardering vanuit de zorgprofessional. Zo gaf Lisanne Boeree, een dagbestedingscoach die patiënten met Alzheimer en hun familie begeleidt op het gebied van dagbesteding, aan veel te herkennen – maar dan vanaf de andere kant. “Ik kreeg een heel goed beeld van wat een mantelzorger ervaart. Daarom vond ik het heel fijn dat ik bij deze voorstelling mocht zijn: ik kan nu beter begrijpen waarom een mantelzorger voor iets kiest, omdat ik beter begrijp wat ze doormaken. Bedankt!”

De digitale versie van de ‘Mantel der liefde’ is kortom met lof en enthousiasme ontvangen. Het Leertheater en Kees van Loenen kijken ernaar uit de voorstelling deze zomer uit te zenden naar verschillende zorginstellingen.

Wilt nu meer informatie ontvangen over de livestream van de ‘Mantel der liefde? Hou dan onze website in de gaten, of schrijf u in voor onze nieuwsbrief.